آتالار نقلی (ضرب المثل)

 

سلام بچه ها فک کنم مطالب ترکمنی تو وبلاگمون کمتر شده واسه همین این مطلبو گذاشتم... 

برو ادامه مطلب بخون مثل های قشنگی هستن امیدوارم خوشتون بیاد...

ﭘﯿﺮﻣﺮﺩﯼ ﺿﻌﯿﻒ ﻭ ﺭﻧﺠﻮﺭ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﻭ ﻋﺮﻭﺱ ﻭ
ﻧﻮﻩ ﯼ ﭼﻬﺎﺭﺳﺎﻟﻪ ﺍﺵ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ .ﺩﺳﺘﺎﻥ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﻣﯽ ﻟﺮﺯﯾﺪ
ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺗﺎﺭ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﮔﺎﻡ ﻫﺎﯾﺶ ﻣﺮﺩﺩ ﻭ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﺑﻮﺩ .
ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻫﺮ ﺷﺐ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺷﺎﻡ ﺩﻭﺭ ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ
ﺷﺪﻧﺪ ﺍﻣﺎ ﺩﺳﺘﺎﻥ ﻟﺮﺯﺍﻥ ﭘﺪﺭﺑﺰﺭﮒ ﻭ ﺿﻌﻒ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺧﻮﺭﺩﻥ
ﻏﺬﺍ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯾﺶ ﻣﺸﮑﻞ ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺖ. ﻧﺨﻮﺩ ﻓﺮﻧﮕﯽ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺗﻮﯼ
ﻗﺎﺷﻘﺶ ﻗﻞ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﺭﯾﺨﺘﻨﺪ. ﯾﺎ ﻭﻗﺘﯽ
ﻟﯿﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﺷﯿﺮ ﺍﺯ ﺩﺍﺧﻞ ﺁﻥ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰ ﻣﯽ
ﺭﯾﺨﺖ . ﭘﺴﺮ ﻭ ﻋﺮﻭﺳﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﺭﯾﺨﺖ ﻭ ﭘﺎﺵ ﮐﻼﻓﻪ
ﺷﺪﻧﺪ.
ﭘﺴﺮ ﮔﻔﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﺪﺭﺑﺰﺭﮒ ﮐﺮﺩ .ﺑﻪ ﻗﺪﺭ ﮐﺎﻓﯽ ﺭﯾﺨﺘﻦ
ﺷﯿﺮ ﻭ ﻏﺬﺍ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﭘﺮ ﺳﺮﻭﺻﺪﺍ ﻭ ﺭﯾﺨﺘﻦ ﻏﺬﺍ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ
ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﻡ. ﭘﺲ ﺯﻥ ﻭ ﺷﻮﻫﺮ ﺑﺮﺍﯼ ﭘﯿﺮ ﻣﺮﺩ ﺩﺭ ﮔﻮﺷﻪ ﺍﯼ
ﺍﺯ ﺍﺗﺎﻕ ﻣﯿﺰ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻧﺪ.ﺩﺭ ﺁﻧﺠﺎ ﭘﯿﺮ ﻣﺮﺩ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ
ﻏﺬﺍﯾﺶ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ .ﺩﺭ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﯾﺮ ﺍﻋﻀﺎﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺳﺮ
ﻣﯿﺰ ﺍﺯ ﻏﺬﺍﯾﺸﺎﻥ ﻟﺬﺕ ﻣﯽ ﺑﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺯ ﺁﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﯾﮑﯽ ﺩﻭ
ﻇﺮﻑ ﺭﺍ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﺣﺎﻻ ﺩﺭ ﮐﺎﺳﻪ ﺍﯼ ﭼﻮﺑﯽ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻏﺬﺍ ﻣﯽ
ﺩﺍﺩﻧﺪ.
ﮔﻬﮕﺎﻩ ﺁﻧﻬﺎ ﮐﻪ ﭼﺸﻤﺸﺎﻥ ﺑﻪ ﭘﯿﺮﻣﺮﺩ ﻣﯽ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽ
ﺷﺪﻧﺪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻏﺬﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﭘﺮ ﺍﺯ
ﺍﺷﮏ ﺍﺳﺖ. ﺍﻣﺎ ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰﯼ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﭘﺴﺮ ﻭ ﻋﺮﻭﺱ ﺑﻪ ﺯﺑﺎﻥ ﻣﯽ
ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﺗﺬﮐﺮﻫﺎﯼ ﺗﻨﺪ ﻭ ﮔﺰﻧﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﭼﻨﮕﺎﻝ ﯾﺎ
ﺭﯾﺨﺘﻦ ﻏﺬﺍ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻣﯽ ﺩﺍﺩﻧﺪ.
ﺍﻣﺎ ﮐﻮﺩﮎ ۴ﺳﺎﻟﻪ ﺷﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﮑﻮﺕ ﺷﺎﻫﺪ ﺗﻤﺎﻡ ﺁﻥ ﺭﻓﺘﺎﺭﻫﺎ ﺑﻮﺩ.
ﯾﮏ ﺷﺐ ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺷﺎﻡ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻥ ﭘﺴﺮﺵ ﺭﺍ ﺳﺮﮔﺮﻡ ﺑﺎﺯﯼ ﺑﺎ
ﺗﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﭼﻮﺑﯽ ﺩﯾﺪ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ ﺭﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮﺩ. ﭘﺲ ﺑﺎ
ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺍﺯ ﺍﻭﭘﺮﺳﯿﺪ:
ﭘﺴﺮﻡ ﺩﺍﺭﯼ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺳﺎﺯﯼ؟
ﭘﺴﺮﮎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﻼﯾﻤﺖ ﺟﻮﺍﺏ ﺩﺍﺩ :ﯾﮏ ﮐﺎﺳﻪ ﯼ ﭼﻮﺑﯽ ﮐﻮﭼﮏ.
ﺗﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪﻡ ﺑﺎ ﺍﻭﻥ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻭ ﻣﺎﻣﺎﻥ ﻏﺬﺍ ﺑﺪﻡ .ﻭ ﺑﻌﺪ
ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺯﺩ ﻭ ﺑﻪ ﮐﺎﺭﺵ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﺍﺩ.
ﻣﺮﺩ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﻐﺾ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﺷﮏ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺳﺮﺍﺯﯾﺮ ﺷﺪ.